Ոսանողական տարիներին Առնո Բաբաջանյանը շատ տաքարյուն էր, չէր հանդուրժում իր հանդեպ որևէ անհարգալից վերաբերմունք: Մի անգամ այնպես ստացվեց, որ նա վիճաբանեց նկարիչ Վլադիմիր Այվազյանի հետ, վերջինիս ծաղրական խայթոցները ափերից հանեցին, և ինքնատիրապետումը կորցրած Բաբաջանյանը մոխրամանով հարվածեց նրա դեմքին: Նկարչի հոնքը պատռվեց, հոսեց արյունը: Ապշահար ընկերները շտապեցին առաջին օգնությունը ցուցաբերել Այվազյանին: Իսկ Այվազյանը գնաց պոլիկլինիկա, տեղեկանք վերցրեց իրեն հասցված մարմնական վնասվածքի մասին և դիմեց դատարան՝ հայց ներկայացնելով Առնո Բաբաջանյանի դեմ: Մեկ օր անց կոմպոզիտորը ծանուցում ստացավ դատարանից, որ նա իբրև կասկածյալ պիտի ներկայանա՝ այս ու այս հոդվածների համապատասխան: Նշված հոդվածներով նրան սպառնում էր մինչև երեք տարի ազատազրկում:

Ամեն առավոտյան, երբ որդիներիս տանում եմ դպրոց, առնվազն 15 րոպե ստիպված եմ լինում ծախսել դպրոցի մոտակա տարածք մտնելու և ապա դուրս գալու համար։

Մենք քայլում ենք ճակատագրի գծած արահետներով ու մեր ոտնահետքերով նկարում ենք Ազգի կնճիռները։ Ծերացել է Ազգը, սպիտակել է։ Ափսոս, մենք ուշ ենք ծնվել, մեզ կնճիռներն են բաժին ընկել։ Մեզնից առաջ մեր նախնիները նկարել են նրա արյունատար անոթներն ու երակները, հերոսական տարիներին նկարել են նրա մկանները, ոսկեդարին՝ նյարդերն ու ձայնալարերը, արյունն են հոսել, սիրտն են բաբախել, երգն են ղողանջել, միտքն են հղացել․․․

Երբ գիշերը պառկում ես քնելու՝ հանվում ես ու սրթսրթալով մտնում սառը վերմակի տակ, փաթաթվում ես ու զգում սեփական մարմնիդ ջերմությունը, էդ պահին պետք ա ասել՝ ուխա՜յ։ Պետք ա ասել, որովհետև դա իսկապես ուխա՜յ ա, որովհետև դա օրվա ամենահաճելի պահերից մեկն ա, որովհետև հիմա տաքանալու ես, բոլոր մկաններդ հանգստանալու են, ու աչքերդ փակվելու են։

30 հազ. քառ. կմ-ով հայրենիք, երկիրը կողոպտած և թուրքերից զինված օգնություն աղերսող «ազգային-հայրենասերների» թողած 10 հազ. քառ. կմ-ի փոխարեն:

Ձյան տակ թաղված զինվորի մահը մեկ անգամ ևս ապացուցեց, որ մեր հանրության մի մե՜ծ մասը, իրոք, իներտ, իմպոտենտ բիոզանգված է, ում պետքը չեն ոչ զինվորի մահվան հանգամանքները, ոչ էլ՝ երկրի ցավը:

«... Բայց այստեղ ես շեշտելու եմ մեր ազգի խստասրտությունը, այլև ամբարտավանությունը սկզբից մինչև այժմ, որ նրանք անտարբեր լինելով ճշմարտության կամ թե բնությամբ մեծամիտ և կամակոր լինելով, դիմադրում են թագավորի կամքին քրիստոնեական կրոնի վերաբերմամբ` հետևելով իրենց կանանց և հարճերի կամքին։

15 օրում և խաղաղ պայմաններում 4 մահ ունեն բանակում ու փոխանակ մի հատ նախարար կոչվածին կանչեն ԱԺ, հանեն տռաս, նստած քննարկում են, թե ով ա արժանի վաստակավոր արտիստի կոչմանը, ով՝ չէ։

Էս հսկա, ծանր հեռուստացույցի վրա ընդամենը 12 ալիք կար՝ ինչպես ժամացույցի թվատախտակին. հենց թվատախտակի նման էլ դասավորված էին թվերը՝ վերևում՝ տասներկուսը, ներքևում՝ վեցը և այլն։ Արտադրողների մտքով անգամ չեր անցնում, որ դրանից ավելի շատ ալիքներ կարող են լինել. էդքան ի՞նչ պիտի հաղորդեն։ Իրականում՝ տասներկու ալիք, իհարկե, չկար. ընդամենը երկու ալիք էր՝ առաջին ալիքը՝ հայկականը, ու ութերորդը՝ Մոսկվան։

Զինվորի մահվան մասին լուրերը լրահոսում սովորական են դարձել։ Ասես այդպես էլ պիտի լինի։ Ոչ հանրային ընդզվում կա, ոչ ծնողական, ոչ էլ մայրական...